Εμβιομηχανική Ανάλυση Βάδισης

Η βάδιση είναι ένα από τα πιο θαυμαστά και περίπλοκα φαινόμενα που εξετάζει η Κινησιολογία. Στη βάδιση συμμετέχουν όλες οι αρθρώσεις του σώματος σε μια φυσική αρμονία που εναλλάσσει κινήσεις αρθρώσεων και ενεργοποιήσεις μυών με κυκλικό (περιοδικό) τρόπο. Κάθε κύκλος βάδισης (βήμα) ξεκινάει από τη στιγμή που το ένα πόδι θα αφήσει το έδαφος και τελειώνει όταν το ίδιο πόδι θα έρθει και πάλι στο σημείο που θα αφήσει το έδαφος.

Το βήμα έχει δύο φάσεις. Τη φάση της στήριξης (που αντιστοιχεί στο 60% ενός βήματος) και τη φάση της αιώρησης (που αντιστοιχεί στο υπόλοιπο 40% του βήματος). Η φάση της στήριξης αρχίζει όταν η πτέρνα έρχεται σε επαφή με το έδαφος και τελειώνει όταν το πόδι ξεκολλάει από το έδαφος με το μεγάλο δάκτυλο να είναι το τελευταίο τμήμα του ποδιού που αφήνει το έδαφος. Στη φάση της αιώρησης θα πρέπει όλο το κάτω άκρο να μεταφερθεί μπροστά από το πόδι που αναλαμβάνει το ρόλο της στήριξης, ενώ σε κάποιο σημείο της βάδισης και τα δύο πόδια ακουμπούν στο έδαφος, κάτι που δεν ισχύει με το τρέξιμο (αυτό είναι και ένα σημείο στο οποίο δίνεται μεγάλη προσοχή κατά το άθλημα της βάδισης).

Διάφορα τρισδιάστατα μοντέλα της βάδισης μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο βαδίζουμε. Στη συνέχεια θα δούμε κάποια επιλεγμένα βίντεο που παρουσιάζουν τέτοια μοντέλα.

Στο πρώτο βίντεο παρουσιάζονται οι μυς που ενεργοποιούνται κατά τη διάρκεια της βάδισης:

Στο δεύτερο βίντεο παρατηρούμε τον σκελετό και τις κινήσεις των αρθρώσεων:

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει τέλος το παρακάτω βίντεο που αποτελεί μια τρισδιάστατη αναπαράσταση της βάδισης και της συμπεριφοράς του άκρου ποδός και του υπόλοιπου σώματος όταν εμφανίζεται υπερ-πρηνισμός (δηλαδή, ανάσπαση έξω χείλους, ή απλά, όταν η μέσα πλευρά του πέλματος τείνει να γέρνει προς τα μέσα – κάτι που μας κάνει να στραβοπατάμε τα παπούτσια μας!)

Όπως παρουσιάζεται στο βίντεο, το πρόβλημα ξεκινάει από μια μικρού βαθμού ανισοσκελία, η οποία συναντάται σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού (90%, όπως αναφέρεται στο βίντεο). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια που τρέχουμε ή περπατάμε να έρχεται πρώτα η εξωτερική πλευρά της πτέρνας σε επαφή με το έδαφος και στη συνέχεια ο αστράγαλος να στρέφεται προς τα μέσα, κάτι που προκαλεί κακώσεις και πόνο στην εσωτερική πλευρά της ποδοκνημικής και στην εξωτερική πλευρά του πέλματος. Η στρεβλωμένη θέση του αστραγάλου προκαλεί διαταραχές στην κατανομή του βάρους στο κάτω άκρο που πάσχει και έτσι η κνήμη στρέφεται προς τα μέσα και δέχονται επιπλέον φορτίσεις οι σύνδεσμοι και χόνδροι του γόνατος. Αποτέλεσμα: χρόνιος πόνος στο γόνατο, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια μακρόχρονης βάδισης και μεγαλύτερη συχνότητα τραυματισμών. Ο μηρός και το ισχίο στρέφονται επίσης προς τα μέσα έτσι ώστε η λεκάνη κλίνει περισσότερο προς τα μπροστά και η οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης (κοινώς, η μέση) υπερεκτείνεται και δέχεται μεγαλύτερες φορτίσεις από αυτές που είναι προορισμένη να δεχτεί (φορτίζονται πιο πολύ από το φυσιολογικό οι μικρές αποφυσιακές αρθρώσεις που βρίσκονται στην πίσω δεξιά και αριστερή πλευρά των σπονδύλων κι έτσι είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν αρθρίτιδες).

Καλά που δεν πάθαμε και τίποτα, δηλαδή!